World full of Hermits

English
When the world tells you to stay at home, you need to find new ways to experience a sense of the outdoors. From two heights, I looked through my window, how the people who shouldn't have been outside passed.
I live in a busy shopping street in the heart of The Hague. When I leaned far enough out of the window I saw my neighbor sitting on his balcony. That my neighbor had a balcony made me jealous. With the sun on his head and perhaps some rain, he could watch from one high, how the world continued in these conditions. I wanted that too. After two weeks of frustration, I knocked on the door and nervously asked if I could go to his balcony with him. My neighbor turned out to be hospitable and received me with open arms. Every day I moved myself from the second floor downstairs and even when my neighbor was not at home he left his door open so I could still use his balcony. From there I drew the passers-by, secretly looking at them from above as they walked there, also secretly.
Their different attitudes, appearances and presence slowly formed a togetherness on my paper. So there a little less alone, only they did not know that themselves.
As a person you ultimately need as much time alone as together. But if the world tells you to stay at home, will this relationship be pulled apart?


Nederlands 
Als de wereld je vertelt thuis te blijven, moet je nieuwe manieren zoeken om een gevoel van buiten te ervaren. Vanaf twee hoog keek ik door mijn raam hoe de mensen die eigenlijk niet buiten mochten zijn, passeerden.
Ik woon in een drukke winkelstraat in het hartje van Den Haag. Als ik ver genoeg uit het raam ging hangen zag ik mijn buurman op zijn balkon zitten. Dat mijn buurman wel een balkon had maakte mij jaloers. Met de zon op zijn kop en misschien soms wat regen kon hij vanaf één hoog uren kijken hoe het kantelden in deze omstandigheden. Dat wilde ik ook. Na twee weken frustratie klopte ik aan en vroeg zenuwachtig of ik bij hem op zijn balkon mocht. Mijn buurman bleek gastvrij en ontving mij met open armen. Elke dag verplaatste ik mijzelf van twee hoog naar beneden en als mijn buurman niet thuis was liet hij zijn deur open zodat ik toch op zijn balkon kon. Vanaf daar tekende ik de voorbijgangers, bekeek hen stiekem vanaf boven terwijl zij daar liepen, ook stiekem.  
Hun verschillende houdingen, uitstralingen en aanwezigheid vormde langzaam een samenhorigheid op mijn papier. Zo waren ze toch een beetje ongemerkt met elkaar in verband en zo ook een beetje minder alleen. Alleen wisten zij dat zelf niet.
Want als mens heb je uiteindelijk evenveel tijd alleen nodig als samen. Maar als de wereld je vertelt thuis te blijven, word dit verband dan uit elkaar getrokken?

Short video off the drawings

When the art store opened there doors again
I bought a big canvas role from 2 by 2

This is the story about all those hermits who secretly longed for togetherness

What
happens
if
you
feel
lonely?

What happens when you long for togetherness?

What
happens
if you are not allowed
to have contact?

Do we all change into hermits?

Balcony